ἡ Marilyn στὸ Μαντεῖο

Ἀπολογισμὀς

I want to still be – but time has changed
the hold of that glance.

 Marilyn Monroe

Δὲν ἀλλάζει μόνο ἡ φυσιογνωμία
ἀλλὰ καὶ τὸ βλέμμα:
ἡ εἰκόνα θολώνει
ρυτίδες τέμνουν τὸ ὀπτικὸ πεδίο
καὶ μαθαίνει κανεὶς μὲ τὰ χρόνια
νὰ βλέπει λιγότερο
νὰ παρατηρεῖ λιγότερα.

Πρόκειται γιὰ μηχανισμὸ ἐπιβίωσης.
Προσαρμόζει κανεὶς τὶς ἀνάγκες του
στὶς δυνατότητές του: ἂν δὲν βλέπει
περιορίζει τὰ πράγματα καὶ τὰ πρόσωπα
ποὺ χρειάζεται νὰ δεῖ, καὶ κυρίως φροντίζει
νὰ μὴν κοιτάζει ποτὲ κατάματα, οὔτε τοὺς ἄλλους
οὔτε βεβαίως τὸ εἴδωλό του στὸν καθρέφτη.

Γι᾽αὐτὸ πολλὲς φορὲς νομίζουμε
πὼς εἶναι μονήρεις οἱ ἡλικιωμένοι
πὼς δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει πιὰ ὁ κόσμος.
Ἐπειδὴ φοβοῦνται τὴν ἀπώλεια.

in a few short days I’m sending you a reminder – to remind you of something of me mostly

Marilyn Monroe, ὑστερόγραφο ἐπιστολῆς πρὸς τὸν ‘Claude Claude’

Ἡ ἄψογα μακιγιαρισμένη ἐπιδερμίδα, τὸ σωστὸ κραγιὸν στὰ χείλη, τὰ ροῦχα ποὺ θὰ τὴν κολάκευαν: αὐτὰ ἦσαν εὔκολα. Πιὸ δύσκολο ἦταν τὸ χαμόγελο, δὲν ἔπρεπε οὔτε ἐντελῶς ἀθῶο οὔτε ἀκραιφνῶς λάγνο νὰ φαίνεται τὸ μισάνοιγμα τῶν χειλιῶν στὶς φωτογραφίες˙ στὸ Actors Studio δὲν εἶχαν ἰδέα πόσες ὧρες μελετοῦσε μπροστὰ στὸν καθρέφτη ὄχι μόνο τὴν παραμικρή της κίνηση ἀλλὰ ἀκόμη καὶ τὴν πιὸ φευγαλέα ἔκφραση τοῦ προσώπου, κανεὶς δὲν φανταζόταν πόσο σκληρὰ προσπαθοῦσε ὄχι μόνο γιὰ νὰ πετύχει τὸ ποθητὸ καλλιτεχνικὸ ἀποτέλεσμα στὶς ταινίες της, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ γιὰ νὰ χτίσει τὸ πρόσωπο ποὺ ὅλοι πίστευαν πὼς τῆς εἶχε δωρίσει ὁ θεός. Τοὺς εἶχε πείσει πὼς μέλημά της ἦταν πῶς νὰ φανεῖ κάτι περισσότερο ἀπὸ μιὰ bimbo, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα δὲν τὴν δυσκόλευαν καθόλου οἱ δεκάδες φωτογραφίες της μὲ βιβλία, τὰ ἡμερολόγια τῶν ἀναγνώσεων, τὰ ποιήματα. Τὸ πρόσωπό της ἦταν ὁ πραγματικὸς ἆθλος, τὸ πρόσωπό της ἦταν τὸ κατόρθωμά της, γιατὶ τὸ πρόσωπό της τὸ θυμοῦνται ὅλοι, ἀκόμη καὶ τώρα, ἑξήντα χρόνια ἀφοῦ τὸ ἔχασε.