τότε ποὺ σὲ «μαλώνω» γιατὶ δὲν πρόσεχες
Κατερίνα Γώγου
Περνάω ἀπὸ κεῖ
κάθε πρωὶ καὶ κάθε βράδυ
ἀφήνουνε καμμιὰ φορὰ λουλούδια στὴ γωνία
καὶ πότε οἱ μάνικες τοῦ δήμου πότε ἡ βροχὴ
ξεπλένουνε, ὅσο μποροῦνε, τὸ πλακόστρωτο
μήπως καθαρίσουνε τὸ αἷμα.
Τὴ θυμᾶμαι τὴ νύχτα ἐκείνη
τὸν πυροβολισμό.
Ἄλλος ἦχος, διαφορετικὸς
ὄχι οἱ συνήθεις ἐκρήξεις
ἤξερα πὼς δὲν ἦταν ρίψη
καπνογόνων καὶ δακρυγόνων
ἄλλωστε κανεὶς δὲν μπόρεσε νὰ κλάψει.
Δὲν ἤμουνα μικρὸς
μακρυά, πολὺ μακρυά μου
ἡ ἡλικία τῶν δεκαπέντε ἐτῶν
εἶχα ξανανιώσει ὅμως
καθὼς ἔτρεχα πίσω ἀπὸ τὴν παληὰ Βουλὴ
νὰ ξεφύγω.
Μάταια πέθανε.
Οἱ φίλοι μου δὲν ἦσαν τελικὰ
μαῦρα πουλιὰ
χάθηκαν σὲ μιὰ νύχτα
ὁ ἕνας σύμβουλος στὸ ὑπουργεῖο πολιτισμοῦ
ἡ ἄλλη σὲ διοικητικὰ συμβούλια
ἡ ἄλλη στὴ βουλὴ
χάθηκαν, σοῦ λέω,
ἐξαργυρώθηκαν.
Μάταια πέθανε.
Ἐγώ, βλέπεις, ἀλλιῶς μεγάλωσα.
Ἀπὸ τὴ μιὰ τὸ θέατρο καὶ οἱ ταινίες
οἱ ἀμφίβολες συγκινήσεις τῆς τέχνης
ἀπὸ τὴν ἄλλη τὰ χάπια, τὸ οἰνόπνευμα, οἱ ἔρωτες,
μὲ κάνανε τρυφερό, ἀσύδοτα τρυφερό,
ἔλεγα θὰ περάσει κι αὐτό,
θὰ τὴν ἀλλάξουμε τὴ ζωή,
καὶ δὲν τὴν ἀλλάξαμε.
Κι ἔτσι φτάσαμε ὣς ἐδῶ
σ᾽ αὐτὴν τὴν ἀδιανόητη κατάσταση
ὄχι πὼς θὰ ὠφελοῦσε ἂν εἴχαμε νωρίτερα
τὴ στερνή μας γνώση
ἀλλὰ μᾶλλον θ᾽ ἀποφεύγαμε
τὰ λόγια τοῦ ἀέρα.
Δὲν θὰ λέγαμε τίποτα.
Ἀγκαλιὰ σὲ μιὰ γωνιὰ τοῦ δρόμου
θὰ περιμέναμε μόνο
τὸν ἄγγελο τοῦ θανάτου.
Ἐδῶ θὰ καταλήγαμε πάλι βέβαια
ἀλλὰ χωρὶς ψεύτικες ἐλπίδες.
Μάταια πέθανε.
