Νομίζω πὼς εἶναι ἡ δεύτερη πνοή μου,
εἶπε ἡ ἀδερφή μου. Μοιάζει πολὺ
μὲ τὴν πρώτη, ἀλλὰ ἐκείνη
τελείωσε, ἀπ᾽ ὅ,τι θυμᾶμαι. Ἄχ,
τί πνοὴ ἀνέμου ἦταν ἐκείνη, τόσο δυνατὴ
ποὺ ἔπαιρνε τὰ φύλλα ἀπὸ τὰ δέντρα.
Δὲν νομίζω,
τῆς εἶπα. Πάντως, τὰ φύλλα εἶχαν πέσει
στὸ ἔδαφος, εἶπε ἡ ἀδερφή μου. Θυμᾶσαι
μικρὲς ποὺ τρέχαμε πάνω κάτω στὸ πάρκο
καὶ πηδούσαμε πάνω στὶς στοῖβες τῶν φύλλων καὶ τὶς διαλύαμε;
Δὲν πηδούσατε ποτέ, εἶπε ἡ μητέρα μου,
ἤσασταν καλὰ κορίτσια, καθόσασταν ἐκεῖ ποὺ σᾶς ἔβαζα.
Στὴ φαντασία μας ὅμως δὲν ἦταν ἔτσι,
εἶπε ἡ ἀδερφή μου.
Τὴν ἀγκάλιασα. Τί
γενναία ἀδερφὴ ποὺ εἶσαι,
εἶπα.
George Le Nonce 