Εἴκοσι λεπτὰ σταματημένο
μὲ κορναρίσματα καὶ βρισιὲς νὰ τὸ περικυκλώνουν
ὑβρίδιο μοῦ φαίνεται
μεταξὺ κλούβας καὶ ἀσθενοφόρου.
Πλησιάζω.
Ἀτάραχος ὁ ὁδηγὸς περιμένει.
Σκέφτομαι κάπου ἐδῶ γύρω θὰ βρίσκονται
καὶ οἱ τραυματιοφορεῖς ἢ οἱ μπάτσοι.
Κάποιον θὰ συλλαμβάνουν
ἢ θὰ δένουν στὸ φορεῖο.
Δὲν προφταίνω ἀπὸ ποῦ ξεπήδησαν νὰ δῶ:
μὲ ἀκινητοποιοῦν
μὲ δένουν στὸ φορεῖο
μοῦ περνᾶνε χειροπέδες
μὲ φορτώνουν στὰ γρήγορα
ἡ σειρήνα ἀντικαθιστᾶ τὰ κορναρίσματα
καὶ ἡ Μπενάκη ἀποσυμφορεῖται.
Σὲ χρόνο μηδὲν ἔχω βρεθεῖ
σ᾽ ἕναν κῆπο ἥσυχο καὶ ἀχανή,
ντυμένος στὰ λευκά.
Ἀπολαμβάνω τὴ φύση
ἀναπνέω τὸν καθαρὸ ἀέρα
κάνω τὸν περίπατό μου
συναντῶ ἀνθρώπους.
Spiro Agnew,
ἢ Διονύσιος Σολωμός,
ἢ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος, μοῦ λένε,
χαίρω πολύ. Ὁμοίως, τοὺς ἀπαντῶ,
καὶ χαμογελῶ πρὶν μὲ τὴ σειρά μου συστηθῶ:
ἐμένα μὲ λένε Marie Bonaparte,
Audre Lorde, Γεώργιο Ψύλλιαρη,
Sylvia Rivera, Ναπολέοντα Λαπαθιώτη,
καὶ ἄλλα ὀνόματα, πολλά,
κάθε φορὰ διαφορετικά.
Σὲ αὐτὸν τὸν κῆπο
ἔχουν τελειώσει πιὰ τὰ ψέματα.
George Le Nonce 