(μικρή εορταστική ιστορία, για τον αγαπητό φίλο George)
Την τελευταία φορά που ένιωσα σέξυ, κατάλαβα τη σημασία του στέρεου σεναρίου.
Λαμβανομένης υπόψη και της διαρκώς φθίνουσας ερωτικής μου επίδοσης, όλα έγιναν σαν ελληνικό έντεχνο: Εμετικό, αλλά χωρίς φόβο να αποτύχεις ποτέ.
Είναι πασίγνωστο πως σε μια ευάριθμη μειοψηφία –υπαρκτή όμως- ο εγωισμός κατάκτησης του θανάτου που φοράει παντελόνια κι έχει χέρια στις τσέπες, είναι κάτι σαν ερεθιστικός. Κάτι σαν ‘’εγώ, θα τον κάνω άντρα’’, εδώ σε πιο κίνκυ εγωισμούς- ‘’ θα κοιμηθώ με τον χάρο ατρόμητα, θα τον ‘’κερδίσω’’ σαν τις θρησκείες’’.
‘’Μου αρκεί καλέ μου να σε αγγίζω’’ είπε, και κυρίως χάρηκε που το άκουσε. Εσύ πάλι, αδιαφορώντας για τους μεσογαμήσιους βερμπαλισμούς, μετά τις ομολογίες για αδιαφορία αποτελεσμάτων, χαλαρώνεις και έξαφνα…
Ένα απλό μικροχύσιμο ( φαντάσου να προκύψει και περισσότερο), γίνεται ερωτική υπερπαραγωγή.
Αγαπώ τόσο τη φθορά μου!
Με απελευθερώνει απ΄την τελευταία αναπηρία του φύλου μου : την απόδειξη.
Αγαπώ τόσο τα στέρεα σενάρια που ενσάρκωναν ο Μαστρογιάνι , ο Γκάσμαν, που δήλωναν εντελώς ανίκανοι άμα τη εμφανισει, για να πληθαίνει ο αριθμός.
Θάθελα ένα σφιγηλό σώμα και ένα σενάριο φθοράς σαν καλη-ώρα λέω…την ερμηνευτική… την έχω.
τὰ μοῦτρα τοῦ George Le Nonce 
I know many among the mirrors I could dedicate this.
Don’t we all….
καταπληκτικό Γιώργο ! με τη δύναμη όχι μιας κατάθλιψης ανώριμης. Μα μιας μελαγχολίας που μεγάλωσε με μας μαζί.
Νάσαι πάντα καλά!
(μικρή εορταστική ιστορία, για τον αγαπητό φίλο George)
Την τελευταία φορά που ένιωσα σέξυ, κατάλαβα τη σημασία του στέρεου σεναρίου.
Λαμβανομένης υπόψη και της διαρκώς φθίνουσας ερωτικής μου επίδοσης, όλα έγιναν σαν ελληνικό έντεχνο: Εμετικό, αλλά χωρίς φόβο να αποτύχεις ποτέ.
Είναι πασίγνωστο πως σε μια ευάριθμη μειοψηφία –υπαρκτή όμως- ο εγωισμός κατάκτησης του θανάτου που φοράει παντελόνια κι έχει χέρια στις τσέπες, είναι κάτι σαν ερεθιστικός. Κάτι σαν ‘’εγώ, θα τον κάνω άντρα’’, εδώ σε πιο κίνκυ εγωισμούς- ‘’ θα κοιμηθώ με τον χάρο ατρόμητα, θα τον ‘’κερδίσω’’ σαν τις θρησκείες’’.
‘’Μου αρκεί καλέ μου να σε αγγίζω’’ είπε, και κυρίως χάρηκε που το άκουσε. Εσύ πάλι, αδιαφορώντας για τους μεσογαμήσιους βερμπαλισμούς, μετά τις ομολογίες για αδιαφορία αποτελεσμάτων, χαλαρώνεις και έξαφνα…
Ένα απλό μικροχύσιμο ( φαντάσου να προκύψει και περισσότερο), γίνεται ερωτική υπερπαραγωγή.
Αγαπώ τόσο τη φθορά μου!
Με απελευθερώνει απ΄την τελευταία αναπηρία του φύλου μου : την απόδειξη.
Αγαπώ τόσο τα στέρεα σενάρια που ενσάρκωναν ο Μαστρογιάνι , ο Γκάσμαν, που δήλωναν εντελώς ανίκανοι άμα τη εμφανισει, για να πληθαίνει ο αριθμός.
Θάθελα ένα σφιγηλό σώμα και ένα σενάριο φθοράς σαν καλη-ώρα λέω…την ερμηνευτική… την έχω.
Πολὺ ὡραῖο, Νίκο μου!