Συγχωρήστε μου την παραμυθία του καυλωμένου πλαστικού τεκνού εδώ από πάνω, αλλά μου ήταν αναγκαία υπό το φώς (ή μάλλον τη σκιά) των τελευταίων γεγονότων: έλαβα προ ολίγων λεπτών, με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, ως συνήθως, το κάτωθι εικονοκείμενο του αγαπημένου μου πεθαμένου φίλου και παρ΄ολίγον (αν δεν μας είχε εμποδίσει, το όνομα-της-γραφής) εραστή Άγγελου Άμβροτου.
Η σύμπτωση των ενεστωσών εμπειριών μας, όπως διαφαίνεται στο εικονοκείμενο, ομολογώ ότι με τρομοκράτησε. Φαίνεται πως ο Άγγελος στον άλλο κόσμο και εγώ σε αυτόν υποκείμεθα σε παράλληλες, αλλεπάλληλες ματαιώσεις.
Αλλά το πιο τρομακτικό είναι η υπονοούμενη αποκάλυψη ότι υπήρξα ένας εκ των σαγηνευμένων από την οξύτητα του πνεύματος και την έκσταση της γραφής του Άγγελου λίγο πριν αρχίσω να μετέρχομαι των ιδίων μέσων για να σαγηνεύσω άλλους, ενώ τώρα έχω βρεθεί στην ίδια χαλεπή θέση με τον Άγγελο (αν και ζωντανός εισέτι), χωρίς όμως ελπίδα ή φενάκη πάνδημης αναγνώρισης και επομένως κτήσης του υποκειμένου της γραφής που, όπως σοφά το έθεσε ο, φίλος πλέον, K.A., αρνείται να γίνει αντικείμενο του πόθου και μένει για πάντα objet petit a.
τὰ μοῦτρα τοῦ George Le Nonce 