4 σκέψεις πάνω στὸ “I looked upon crime as a distant evil”
η γραφή και το υπονοούμενο πολλές φορές μήπως όμως δεν λειτουργούν κατά το δοκούν; μήπως απλά αποπροσανατολίζουν τον ενδιαφερόμενο και τον φέρουν προ απροόπτου και αμηχανίας; και δε λέω το μεν κοκκίνισμα μπορεί να λειτουργεί και διεγερτικά αλλά μήπως παρατραβάμε κάποια πράγματα κατ’ αυτό τον τρόπο;
To αντικείμενο του έρωτα μας στη γραφή, είναι η μόνη δυνατή πραγματικότητα. Η μόνη κατά την οποία είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε και να ζήσουμε δίχως τέλος ή φθορά. Οχι όμως και δίχως σκοπό.
Αντιθέτως στη ζωή, μας παρασύρει κάτι στην σάρκα ή μπορεί και να ναι οι προβλέψιμες ανησυχίες της ψυχής, και ο έρωτας γίνεται παιχνίδι στα χέρια της μοίρας. Μετά περιφερόμαστε ασκόπως μέσα του, και αναρωτιόμαστε μονίμως αν σταθήκαμε τυχεροί ή άτυχοι.
Ολοι αναζητούμε τον ιππότη που θα μας τραβήξει μακρυά από την πραγματικότητα πάνω στο σιδερένιο του άλογο. Ακόμη κι αν η καρδιά μας πλημμυρίζει αγάπη και αφοσίωση για τον σύντροφο μας, περισσότερο απ’ όλα επιδιώκουμε την επιλογή. Και η γραφή είναι ο μοναδικός της φορέας.
Εγώ δεν γνώρισα ποτέ τον Βουρδάμπαχη, κι όποιος το πει θα το αρνηθώ κατηγορηματικά. Η γραφή μου έδειξε τον δρόμο μόνο για τον George le Nonce, κι αυτόν τον θεωρώ πιο υπαρκτό, πιο νέο, όμορφο και σαγηνευτικό απ’ όσο θα φανταζόταν κανείς. Τα μάτια μου τον έχουν αντικρύσει πολλές φορές και μπορώ να ορκιστώ γι’ αυτό. Το έχω ήδη καταθέσει γραπτώς.
Απόψε είμαι Φύλακας της μεγαλύτερης Νύχτας, και θα κρατήσω τις πόρτες των παραμυθιών ανοιχτές για όλους, δεν έχεις αγαπημένε μου παρά να περάσεις το Κατώφλι..
τὰ μοῦτρα τοῦ George Le Nonce 
η γραφή και το υπονοούμενο πολλές φορές μήπως όμως δεν λειτουργούν κατά το δοκούν; μήπως απλά αποπροσανατολίζουν τον ενδιαφερόμενο και τον φέρουν προ απροόπτου και αμηχανίας; και δε λέω το μεν κοκκίνισμα μπορεί να λειτουργεί και διεγερτικά αλλά μήπως παρατραβάμε κάποια πράγματα κατ’ αυτό τον τρόπο;
Μὰ μόνο νὰ γράφω ξέρω ὁ δύστηνος! Μακάρι νὰ εἶχα ἄλλες δυνατότητες, ἀλλὰ φεῦ!
To αντικείμενο του έρωτα μας στη γραφή, είναι η μόνη δυνατή πραγματικότητα. Η μόνη κατά την οποία είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε και να ζήσουμε δίχως τέλος ή φθορά. Οχι όμως και δίχως σκοπό.
Αντιθέτως στη ζωή, μας παρασύρει κάτι στην σάρκα ή μπορεί και να ναι οι προβλέψιμες ανησυχίες της ψυχής, και ο έρωτας γίνεται παιχνίδι στα χέρια της μοίρας. Μετά περιφερόμαστε ασκόπως μέσα του, και αναρωτιόμαστε μονίμως αν σταθήκαμε τυχεροί ή άτυχοι.
Ολοι αναζητούμε τον ιππότη που θα μας τραβήξει μακρυά από την πραγματικότητα πάνω στο σιδερένιο του άλογο. Ακόμη κι αν η καρδιά μας πλημμυρίζει αγάπη και αφοσίωση για τον σύντροφο μας, περισσότερο απ’ όλα επιδιώκουμε την επιλογή. Και η γραφή είναι ο μοναδικός της φορέας.
Εγώ δεν γνώρισα ποτέ τον Βουρδάμπαχη, κι όποιος το πει θα το αρνηθώ κατηγορηματικά. Η γραφή μου έδειξε τον δρόμο μόνο για τον George le Nonce, κι αυτόν τον θεωρώ πιο υπαρκτό, πιο νέο, όμορφο και σαγηνευτικό απ’ όσο θα φανταζόταν κανείς. Τα μάτια μου τον έχουν αντικρύσει πολλές φορές και μπορώ να ορκιστώ γι’ αυτό. Το έχω ήδη καταθέσει γραπτώς.
Απόψε είμαι Φύλακας της μεγαλύτερης Νύχτας, και θα κρατήσω τις πόρτες των παραμυθιών ανοιχτές για όλους, δεν έχεις αγαπημένε μου παρά να περάσεις το Κατώφλι..
To αντικείμενο του έρωτα μας στη γραφή, είναι η μόνη δυνατή πραγματικότητα
Προσυπογράφω, ἀγαπημένη μου Ἶσις.