“… “θα μου φάνηκε” σκέφτηκε, συχνά έπεφτε θύμα της φαντασίας του, κι έβλεπε τα πράγματα μ’ έναν δικό του τρόπο, όμως και πάντα αναρωτιότανε, μήπως τα πράγματα είναι έτσι που τα βλέπει αυτός, κι απλώς οι άλλοι πέφτουν θύματα της δικής τους φαντασίας, εξ άλλου, φίλε μου, αυτός που είσαι ή εκείνα που γίνονται γύρω σου δεν έχουν καμμιά αξία, αυτός που θάθελες νάσαι, κι εκείνα που θάθελες να συμβούν (και που δε θα συμβούν ποτέ), να ποια είναι η μόνη πραγματικότητα για σένα, μ’ αυτήν ζεις, κι αυτή τελικά σε σκοτώνει.” [Τάσος Λειβαδίτης, “Ένας κοινός χαρτοκόπτης”, (Το εκκρεμές)].
τὰ μοῦτρα τοῦ George Le Nonce 
“… “θα μου φάνηκε” σκέφτηκε, συχνά έπεφτε θύμα της φαντασίας του, κι έβλεπε τα πράγματα μ’ έναν δικό του τρόπο, όμως και πάντα αναρωτιότανε, μήπως τα πράγματα είναι έτσι που τα βλέπει αυτός, κι απλώς οι άλλοι πέφτουν θύματα της δικής τους φαντασίας, εξ άλλου, φίλε μου, αυτός που είσαι ή εκείνα που γίνονται γύρω σου δεν έχουν καμμιά αξία, αυτός που θάθελες νάσαι, κι εκείνα που θάθελες να συμβούν (και που δε θα συμβούν ποτέ), να ποια είναι η μόνη πραγματικότητα για σένα, μ’ αυτήν ζεις, κι αυτή τελικά σε σκοτώνει.” [Τάσος Λειβαδίτης, “Ένας κοινός χαρτοκόπτης”, (Το εκκρεμές)].
«[…] however, I can manage the whole lot! Impenetrability! That’s what I say!»
αψογο,έχεις και γαμω τις γραφές;)