4 σκέψεις πάνω στὸ “δὲν ξεύρουν, οὐδὲ εἰκάζουν, ποῦ τελειώνει ὁ δρόμος

  1. Πολυαγαπημένε μου,

    αναφέρομαι παραπονούμενη καθώς μεγίστη απελπισία με κυρίευσε, καθώς κατά την ανάγνωση του παρόντος ιστολογήματος σου, οι εικόνες που το συνόδευαν, δεν κατέληγαν στον προαπαιτούμενο και αναμφισβήτητα επιθυμητό φαλλό (που όλοι ξέρουμε και αγαπούμε). Στο τσακ τελείωνε η φωτογραφία με την υπόσχεση πως κάτι υπάρχει ίσως, εκεί στο τέλος της φαντασίωσης, ξέρεις σαν τις ερωτικές υποσχέσεις απατηλών εραστών..
    Ευτυχώς στο τέλος ήρθε η λύτρωση..
    ;)

  2. σημ : τολμώ δε να ομολογήσω πως στο τέλος του ιστολογήματος μου ήρθαν στο μυαλό κάποιες από τις οιδιπόδειες εμμονές του Γούντι Αλλεν, αλλά μάλλον θα είναι ιδέα μου..

  3. Η μαμά έχει πάντα δίκιο: η “ψευδαίσθηση ενός νοήματος”, τί άλλο;

    (Να σας ευχαριστήσω και δημοσίως για την αφιέρωση)

Σχόλια

Συμπληρῶστε κατωτέρω τὰ στοιχεῖα σας ἢ πατῆστε σὲ ἕνα εἰκονίδιο γιὰ νὰ συνδεθῆτε.

Λογότυπος τοῦ WordPress.com

Σχολιάζετε χρησιμοποιῶντας τὸν λογαριασμό σας στὸ WordPress.com. Ἀποσυνδεθῆτε /  Ἀλλαγή )

Φωτογραφία στὸ Facebook

Σχολιάζετε χρησιμοποιῶντας τὸν λογαριασμό σας στὸ Facebook. Ἀποσυνδεθῆτε /  Ἀλλαγή )

Σύνδεση μὲ τὸ %s σὲ ἐξέλιξη...

Αὐτὸς ὁ ἱστότοπος χρησιμοποιεῖ τὸ Akismet γιὰ νὰ μειώσει τὰ ἀνεπιθύμητα μηνύματα. Μάθετε τί συμβαίνει μὲ τὰ δεδομένα τῶν σχολίων σας.