Η Λάζαρος

[Ακολουθεί η δική μου εκδοχή του ποιήματος Lady Lazarus της Sylvia Plath. Η ποιήτρια είπε για αυτό το ποίημα: Μιλά μια γυναίκα που έχει το θαυμάσιο και φοβερό χάρισμα να αναγεννάται. Το πρόβλημα είναι ότι πρώτα πρέπει να πεθάνει. Είναι ο Φοίνικας, το ελεύθερο πνεύμα, είναι ό,τι θέλετε. Και είναι επίσης μια καλή, απλή, εξαιρετικά πολυμήχανη γυναίκα.

Η παρακάτω εκδοχή στηρίζεται στο κείμενο των Collected Poems (Λονδίνο: Faber and Faber, 1981), το οποίο υπάρχει και εδώ. Σώζεται επίσης μία ανάγνωση του ποιήματος από την ίδια την Plath , όπου προστίθενται ελάχιστοι στίχοι.]

Η Λάζαρος

Το πέτυχα ξανά.
Κάθε δέκα χρόνια μιά φορά
Τα καταφέρνω.

Είναι ένα θαύμα, το δέρμα μου
λαμπρό σαν λαμπατέρ των ναζί.
Το δεξί μου πόδι

ένα κομψοτέχνημα.
Το πρόσωπό μου εξαίσιο εβραίικο λινό
χωρίς χαρακτηριστικά, κενό

Τράβα τα σάβανα
Ω εχθρέ μου.
Είμαι τρομακτική;

Η μύτη, οι κόγχες των ματιών, η λευκή οδοντοστοιχία;
Η δυσωδία της ανάσας όπου νάναι
Θα χαθεί.

Όπου νάναι οι σάρκες
που αφάνισε ο τάφος
θα φυτρώσουν πάλι πάνω μου

Κι εγώ θα χαμογελώ.
Είμαι τριάντα χρονών
Και σαν γάτα πεθαίνω εφτά φορές

Τούτη είναι η τρίτη.
Τι τρομερό
Να εξολοθρεύεσαι κάθε δέκα έτη.

Να γίνεσαι μύρια κομμάτια.
Ο όχλος μασουλάει στραγάλια
και σπρώχνεται

να δει που θα μου βγάλουν τα σάβανα
να δει το μεγάλο στριπτήζ.
Κυρίες και κύριοι

Ιδού τα χέρια μου
Να οι λευκοί μηροί
Είμαι πετσί και κόκαλο, δε λέω,

Ωστόσο, είμαι πάντα η ίδια, ολόιδια γυναίκα.
Την πρώτη φορά ήμουν δέκα ετών.
Ήταν ατύχημα

Τη δεύτερη θέλησα
να επιμείνω, να μη γυρίσω ποτέ.
Σκλήρυνα σα βράχος

έκλεισα σα στρείδι
και με φώναζαν και με ξαναφώναζαν
και σαν πέρλες τραβούσαν τα σκουλήκια από πάνω μου.

Είναι μια τέχνη να πεθαίνεις
όπως όλα τα άλλα.
Εγώ πεθαίνω εξαιρετικά

Πεθαίνω με τον τρόπο της κόλασης
Πεθαίνω με τον τρόπο της αλήθειας
Έχω ταλέντο, οπωσδήποτε

Δεν είναι δύσκολο να πεθάνεις σε ένα κελλί
Δεν είναι δύσκολο να πεθάνεις και να ακινητήσεις
Αλλά η θεατρική

επιστροφή στο φως της ημέρας
στον ίδιο τόπο, στο ίδιο πρόσωπο, στην ίδια βίαιη
περιχαρή κραυγή:

“Θαύμα, θαύμα”
Αυτό είναι το δύσκολο.
Θα σας κοστίσει

να δείτε τις πληγές μου, θα σας κοστίσει
να ακούσετε την καρδιά μου.
Έχω βάλει εισιτήριο

Και θα σας κοστίσει, θα σας κοστίσει ακριβά να πάρετε
μιά λέξη μου, ένα άγγιγμά μου
ή μια σταγόνα αίμα

Μια τούφα μαλλιά, ένα σκισμένο ρούχο.
Να λοιπόν, Herr Doktor.
Να, Herr Εχθρέ.

Είμαι το έργο σου
το πολύτιμο
το βρέφος το ολόχρυσο

Που λιώνει και γίνεται ατόφιο χρυσάφι
Γίνομαι μια φωτοβολίδα
Μη νομίσεις πως υποτιμώ την προσεκτική σου φροντίδα

Γίνομαι τέφρα
Εσύ συδαυλίζεις και σκαλίζεις
Σάρκες, οστά, όλα γίνανε σκόνη

Λίγο σαπούνι
μια βέρα
ένα χρυσό δόντι

Herr Θεέ, Herr Εωσφόρε
Προσοχή
Προσοχή

Μέσα από την τέφρα μου ξαναγεννιέμαι
με την κόμη πορφυρή
και τρώω τους άντρες σαν τρελή

Sylvia Plath, 23-29 Οκτωβρίου 1962