Πέθανε την περασμένη Πέμπτη η Anita O’Day σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου. “Πάρε με από εδώ,” είχε πει δυό μέρες πριν στον φίλο και manager της Robbie Cavolina. Εκείνος δεν μπόρεσε να τη βγάλει εγκαίρως από το νοσοκομείο.
Η Anita έζησε πολύ. Η τελευταία εκπρόσωπος της γενιάς της και η μοναδική λευκή jazz τραγουδίστρια της εποχής που πραγματικά αγάπησα. Έφυγε από το σπίτι των γονιών της στα δώδεκα, δούλεψε πολύ, βασανίστηκε επί πολλά έτη, απορρίφθηκε από πολλούς μουσικούς που θα περίμενε κανείς ότι θα είχαν μεγαλύτερη διορατικότητα, δεν παντρεύτηκε, δεν έκανε οικογένεια, και συνέχισε να τραγουδά και να εμφανίζεται μέχρι λίγο πριν το θάνατό της.
Αθυρόστομη, δυναμική, ατρόμητη, αρνήθηκε το ρόλο της τραγουδίστριας-κούκλας, έβγαινε στη σκηνή με τα ίδια ρούχα που φορούσε και η ορχήστρα, έπινε πολύ, κάπνιζε πολύ, στην πρέζα για πάρα πολλά χρόνια, αλλά είχε ένα μοναδικό προσωπικό ύφος όταν τραγουδούσε, ένα ύφος που αποδομούσε τα τραγούδια και τα ερμήνευε με τον δικό της χαρακτηριστικό τρόπο. Ούτε ο Benny Goodman δεν άντεξε την ανεξαρτησία της.
Πριν λίγους μήνες, πλήρης ημερών, ξανατραγούδησε το The Nearness of You σε ένα νέο άλμπουμ που ονομάστηκε, καθόλου τυχαία, Indestructible.
Ας είναι bebop η μουσική που τη συντροφεύει…
τὰ μοῦτρα τοῦ George Le Nonce 
Hi great reading your blogg