Louise Glück, Μιὰ ἀνάμνηση

Ὑπέφερα ἀπὸ μιὰ νόσο

τῆς ὁποίας τὰ αἴτια ποτὲ δὲν προσδιορίστηκαν

ἂν καὶ μοῦ ἦταν ὅλο καὶ πιὸ δύσκολο νὰ συνεχίσω νὰ ὑποκρίνομαι

ὁμαλότητα, καλὴ ὑγεία ἣ χαρὰ τῆς ζωῆς –

Ὅσο περνοῦσε ὁ καιρὸς ἤθελα νὰ κάνω παρέα μόνο μὲ ὅσους ἦσαν σὰν ἐμένα

Ἔψαχνα παντοῦ νὰ τοὺς βρῶ, κατέβαλλα μεγάλη προσπάθεια

καὶ δὲν ἦταν καθόλου εὔκολο

καθὼς ἦσαν ὅλοι κρυμμένοι ἢ μεταμφιεσμένοι.

Στὸ τέλος ὅμως βρῆκα κάποιους ὁμοίους μου

καὶ πότε πότε πήγαινα περίπατο

στὸ ποτάμι μὲ ὅποιον εὐκαιροῦσε

καὶ τοῦ μιλοῦσα μὲ μιὰ εἰλικρίνεια ποὺ εἶχα σχεδὀν ξεχάσει —

Ἐντούτοις, τὶς περισσότερες φορὲς σωπαίναμε, προτιμούσαμε

τὸ ποτάμι ἀπὸ τὰ λόγια ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε —

Στὶς ὄχθες χόρευε τὸ χορτάρι μὲ τὸ φθινοπωρινὸ ἀεράκι.

Καὶ μοῦ θύμιζε, νόμιζα, ἕνα τοπίο

ἀπὸ τὴν παιδική μου ἡλικία, ἀλλὰ

δὲν ὑπῆρχε ποτάμι στὴν παιδική μου ἡλικία,

μόνο σπίτια καὶ κῆποι. Ὁπότε τὸ πιθανότερο εἶναι

πὼς ἐπέστρεφα στὸν καιρὸ ἐκεῖνο

πρὶν ἀπὸ τὴν παιδικὴ ἡλικία, στὴ λήθη, ἴσως

αὐτὸ νὰ ἦταν τελικὰ τὸ ποτάμι ποὺ θυμόμουν.