animalia paradoxa: ὅραση

Ἔχω χίλια μάτια
καὶ δὲν κλείνουν ποτέ.

Βλέπω χίλιες εἰκόνες κάθε φορὰ
καὶ συνθέτω.

Μικροσκοπικὲς εἰκόνες
τεμαχισμένης πραγματικότητας.

Ἕνα νύχι ἐδῶ, μιὰ ρώγα ἐκεῖ,
μιὰ κλείδωση πιὸ πέρα.

Χρειάζεται χρόνο ὁ ἀργός μου ἐγκέφαλος
γιὰ νὰ συνθέσει τὸ πάζλ.

Καὶ καθὼς καίγονται ἕνα ἕνα τὰ μάτια μου 
σὰν πίξελ σὲ παληὲς ὀθόνες

σὲ ὑποθέσεις μᾶλλον στηρίζεται ἡ ὅρασή μου
ὅσο περνοῦν τὰ χρόνια.

Στὰ εἴκοσί μου εἶχαν ἤδη χαθεῖ
στοιχεῖα τῶν περιγραμμάτων.

Στὰ τριάντα μου ἐκτεταμένα κενὰ
καταλάμβαναν τὶς ἐνδιάμεσες ἐπιφάνειες.

Στὰ σαράντα τὰ νεκρὰ σημεῖα ἔφταναν σχεδὸν
τὸ μισὸ τοῦ κάθε εἰδώλου.

Πλέον διακρίνω μόνο τὰ ἀκαταμάχητα
αὐτὰ ποὺ αἰχμαλωτίζουν καὶ δὲν ἀφήνουν τὸ βλέμμα νὰ καεῖ.

Διὰ τῆς μνήμης ὅλα τ᾽ ἄλλα
ἀνασυγκροτῶ καθὼς φθείρεται τὸ σῶμα καὶ ἀποσύρεται

κι ἂς ἐπιμένει τὸ χάρμα τῶν λίγων ὀφθαλμῶν ποὺ μοῦ μείνανε
νὰ μὲ βασανίζει προσηλωμένο σὲ ὅσα ἔφυγαν.